Madagaskar filmindeki Aslan Kral Alex’i bilmeyeniniz var mı? Benim Aslan Kral Alex deyince hatırladığım ilk sahne hayvanat bahçesindeki kendinden emin ve popüler tavırları oluyor. Ya sizin aklınıza ne geliyor? O kadar rahat ve kaygısız görünen Alex kendi doğal ortamına gidince nasıl da bocalıyordu hatırlıyor musunuz?
Bu yazıyı bir animasyon filmini incelemek için yazmıyorum tabii ki. Biraz dertleşmek ve birlikte düşünmek iyi olur diye düşündüm ☺
Kısa bir nostalji yapıp bundan 3 sene öncesine gitmek istiyorum. O zamanlar konfor alanımdan ara sıra çıktığım genel olarak egomu daha çok dinlediğim rahat, gelişime çok da yer vermediğim bir hayatım vardı. Derken bir gün yaptığım bir telefon konuşması konfor alanımdan artık yavaş yavaş çıkmam gerektiğini bana hatırlattı. Telefonun öbür ucundaki ebeveynim bana artık para kazanmam gerektiğini söylüyordu. Peki ama nasıl? Daha İstanbul’da yaşamaya başlayalı 2 sene bile olmamıştı, bana kim iş verirdi ki? Arkadan egom da bana destek çıkıyor tabi “E senin derslere konsantre olman gerekmiyor mu?” diyor. Ego tabi bu , bulunduğu hali koruma isteğinde. İşte o an kendimi uçurumun kenarında hissettim. Ya bir çözüm bulacaktım ve cesaret edip konfor alanımdan çıkacaktım, ya da egomu dinleyip hayatıma devam edecektim. O gün verdiğim karar sayesinde uçurumdan atladım, paraşüt açıldı ve ben hayallerim ile birlikte çok güzel yönlere uçtum. Açılmayadabilirdi. Yere çakılabilirdim ama en azından denemiş olurdum. Şimdi 3 senedir yaptığım bir işim var. Üniversite öğrencilerine mühendislik matematiği ve endüstri mühendisliği bölüm dersleri veriyorum. Şimdiye kadar 50’ye yakın öğrencinin hayatına dokundum, portföyümde 10’a yakın ders var. O gün cesaret edip konfor alanımdan çıkmaya karar vermeseydim bugün ayaklarımın üzerinde durabilir miydim? Meçhul. Hayatımın sonraki aşamalarında kendime güvenip başarısız olma ihtimalim olsa dahi denemeye devam eder miydim? Büyük ihtimal rahatımı bozacak hareketlerden kaçardım.
Şu günlerde bu konuyu daha çok düşünür oldum. Neden mi? Çünkü benim ve arkadaşlarımın mezun olmasına çok az kaldı. Çevremde panik kokuları alıyorum. Çünkü 4 senedir ne yapacağımızı biliyorduk. Üniversite bizim konfor alanımızdı. Ama ya mezun olunca? Korkuyoruz. Bu sorunun tek cevabı bu. Bizi nelerin beklediğini bilmiyoruz. Hele üniversite hayatı boyunca konfor alanından gelişme alanına geçmeye cesaret edemeyen kişiler daha çok korkuyor , çünkü birden kendilerini panik alanında buluyorlar. Bence bu noktada yapılabilecek bir sürü şey var. Yüksek lisans yapmak (bence bazen kaçış için de kullanılıyor), uzun dönem staj yapmak, birilerinden yardım isteyip işe girmek ya da mentorlük almak. Ama aslında tek bir şey yapmamız gerekiyor. Şu soruları kendimize sormak.
- Ben gözümü kapattığımda kendimi hangi büyük resmin içinde hissediyorum?
- Peşinden koşacağım ve sonunda pişman olmayacağımı bildiğim tutkularım ve hayallerim neler?
- Toplum baskısı olmasa ben nerede olurum?
İletişimin en popüler kelime olduğu şu günlerde kendimiz ile iletişim kurmayı unutmayalım lütfen.
Dönelim Aslan Kral Alex’e ☺ Alex de kendi konfor alanından çıktığında bir bocalama dönemi yaşamıştı ama sonrasında ailesine kavuştuğunda anladı ki aslında orada daha mutlu ve orman yeni konfor alanı olmuştu. İşte biz de konfor alanımızdan ilk çıktığımızda bocalıyoruz ama ne zaman gelişmeye, kendimizi bulmaya başlıyoruz o zaman eskisinden daha mutlu oluyoruz.
